ตอนที่ 12 ความผูกพัน
ความรักเเละเวลานำมาซึ่งความผูกพัน โดยที่เราไม่ทันรู้สึกตัวมาก่อน คนบางคนมีความรักและมีมีความสุขที่ได้ผูกพันกับสิ่งที่ตนรัก ของเพียงให้ความรัก ความผูกพันเป็นดังสายใยที่อ่อนโยนให้เเก่กันและกัน
เย็นวันอาทิตย์.....
ฉันกำลังลังนอนทับขนปุกปุยสีน้ำตาลอยู่ที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ลานหน้าบ้านของฉัน ดวงตากลมโตสีน้ำตาลของเจ้าโดโต้มองมาที่ฉันอย่างอบอุ่น แม้ว่าตอนนี้จะเป็นช่วงเวลาใกล้ค่ำ แต่ทว่าท้องฟ้ากลับไม่ได้มีสีหม่นหม่องใดๆ เลย เพราะที่เเห่งนี้เคยเป็นที่ที่ฉันเคยเก็บความทรงจำนั้นกับผู้ชายคนหนึ่งไว้ แต่ตอนนี้มีตุ๊กตาที่สามารถทำให้ฉันลืมเรื่องราวที่เลวร้าย ทำลายความรู้สึกนั้นจางหายไปได้ ฉันยังคงนั่งมองท้องฝ้าอยู่กับตุ๊กตาตัวโปรดของฉันอยู่อย่างนั้น เรามองไปบนท้องฟ้าแสงจากดวงอาทิตย์เริ่มลาลับขอบฟ้าไป และดวงจันทร์ดวงสีเทาทะมึนก็ลอยรอรับช่วงต่อ คืนนี้ฉันควงเจ้าหมีตัวอ้วนออกมานั่งเล่นอย่างสบายใจ ฉันย่ำเท้าลงบนพื้นหญ้าเขียวชอุ่ม หลับตาลงและค่อยๆสูดอากาศบริสุทธิ์อันอ่อนนวลเข้าไปช้าๆ ฉันรับรู้ได้ว่าโดโต้กำลังมีความสุข
"นายชอบที่นี่ไหม นายเบื่อที่นี่หรือยัง" ฉันพูดพลางมองท้องฟ้าที่มีดาวระยับเต็มไปทั้งพื้น
"ฉันไม่เคยเบื่อที่ไหน เพราะทุกสถานที่สำหรับฉันมันคือความทรงจำ " โดโต้พูดเสียงเเผ่วเบาออกจากลำคอ ฉันหันไปมองโดโต้ด้วยใบหน้าที่สงสัย และอยากรู้
"นายเคยออกมาเล่นขางนอก เวลาฉันไม่อยู่ด้วยหรอ"
"ฉันชอบอยู่ในห้องและรับฟังความรู้สึกเธอมากกว่า เพราะช่วงนี้ฉันไม่ได้ยินเรื่องราวความรู้สึกของเธอมานานมากแล้ว การอยู่ที่ไหนมันไม่สำคัญเท่ากับว่าเราอยู่กับใครหรอกนะ" ^^ ฉันอมยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยเหมือนเจ้าโดโต้กำลังพูดประชดฉันอยู่ อันที่จริงเจ้าตุ๊กตาขอฉันก็เป็นเเบบนี้มานานเเล้ว และฉันก็เป็นคนที่ชอบพูดในสิ่งที่รู้สึกออกมาตรงๆ ไม่ต้องอธิบาอะไรให้ยืดยาว เพราะฉันไม่ใช่คนช่างพูดก็เลยมักจะบอกอะไรเเค่สั้นๆ เช่นเดียวกับเจ้าโดโต้ที่ชอบพูดอะไรสั้นๆหั้น แต่ทำให้ฉันคิดได้อยู่เสมอ จากที่ผ่าน ๆ มาหลายสิ่งหลายอย่างที่เกิดขึ้นทำให้ฉันรู้ว่า เขาถนัดที่จะเขาถนัดที่จะเเสดงออกให้ฉันรับรู้ผ่านทางเเววตาและความรู้สึกแทนการพูดอะไรหวาน ๆ เลี่ยน ๆ เหมือนกับผู้ชายทั่วๆไป เรายังนั่งมองท้องฟ้าด้วยกันใต้ต้นไม้ใหญ่พร้อมกับสายลมพัดมาแผ่วเบาลูบไล้ใบหญ้าอ่อนที่กำลังเอนต้นลง ราวกับกำลังหลับใหล และเสียงพัดของมันก็เป็นเสมือนลมหายใจอันสม่ำเสมอซึ่งทำให้ที่แห่งนี้ดูราวกับมีชีวิต แสงเเห่งดวงจันทร์เริ่มทำหน้าที่ทอแสงอย่างเต็มรูปแบบ พร้อมด้วยดวงดาวบริวารที่อยู่รายรอบราวกับสหายที่มาอยู่เคียงข้าง ไม่น่าเชื่อว่าทุกสิ่งที่อยู่รอบข้างของฉันดูเหมือนจะอ้างว้าง แต่ลึก ๆในใจของฉันเเล้ว ฉันยังมีความคิดเช่นเดียวกับโดโต้ ที่เคยบอกกับฉัน การอยู่ที่ไหนมันไม่สำคัญเท่ากับว่าเราอยู่กับใคร ฉันมีความสุขที่ได้อยู่กับเจ้าโดโต้
"นายคือทุกอย่าสำหรับฉัน ฉันสัญญาว่าจะเก็บความรู้สึก ความทรงจำทุกครั้งที่อยู่กับนายไว้เป็นอย่างดี ฉันรักนายนะโดโต้" ^^
"ฉันก็รักเธอเหมือนกัน ผักหวานเจ้านายชีวิต"
หลังจากนั่นฉันเเละโดโต้ก็กลับมาเป็นทุกอย่างของกันเละกันเหมือนเดิม เจ้าโดโต้ผู้ที่ค่อยให้คำปรึษา ค่อยให้กำลังใจ ฉันมาตลอด ความสัมพันธ์ของเราเริ่มพัฒนาไปเรื่อยๆ สำหรับฉันเเล้ว โดโต้เป็นได้ทั้งเพื่อนที่ค่อยดูเเลช่วยเหลือฉัน เป็นได้เเฟน ที่ค่อยเอาใจใสให้กำลังใจกับฉันมาตลอด
ทุกวันนี้โดโต้ ก็ยังดูเเลความรู้สึกของฉัน
ความรัก และความลับของฉันก็ยังเป็นความลับที่ยังไม่ที่ไม่มีวันถูกเปิดเผย
แม้ว่าเพื่อน ๆ ของฉันจะเคยเห็นโดโต้ในร่างตุ๊กตา ที่มีอายุนานเเสนนานแล้วก็ตาม
แม่นางเหี่ยน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น