ตอนที่ 11 ค้นพบความจริง
ฉันยังนั่งมือปาดน้ำตาอยู้ข้างๆโดโต้ หน้าของฉันซบลงตรงไหลที่มีขนนุ่มปุกปุยของเจ้าโดโต้แล้วปล่อยน้ำตาไหลรินไหลออกมา ฉันใช้เวลาอยู่เนินนานกับการเสียใจก่อนจะหยุดเเล้วถามใจว่าเคยได้อะไรคืนมา ฉันยกมือขึ้นปาดน้ำตาที้งสองข้างอีกครั้ง ก่อนที่จะสิ้นเสี้ยงสะอื้น ตั้งเเต่วินาที่นั้นฉันก็หยุดร้องไห้ แล้วบอกกับตัวเองว่าจะไม่อ่อนเเอ ให้ใครที่เป็นปัญหา ฉันเริ่มคิดได้ว่าทุอย่าเเก้ไขได้โดยไม่ใช้น้ำตา และในวันข้างหน้าจะต้องมีอะไรดี ๆ ให้ฉันต้องค้นหา อีกมากมาย วันนี้ฉันเข้มเเข็งแล้วนะ หัวใจที่เคยอ่อนเเอกลับมาเข้มเเข็งเเก่งขึ้นมาใหม่อีกครั้ง มันถึงเวลาเเล้วที่ฉันจะต้องลงขึ้นมาเช็ดน้ำตาหายไปกับความเจ็บปวด มันจะเป็นเพียงฝันร้ายที่ผ่านไปในคืนนี้
"ฉันจะกลับมาเป็นผู้หญิงคนเดิม เเละเป็นเพื่อนที่ดี ของนายนะโดโต้ นายให้โอกาศฉันได้เเก้ตัวอีกครั้งจะได้ไหม"
ฉันพูดเสียงเเผ่วเบาพลางซบไหลเจ้าโดโต้ อยู่บนโชฟาหน้าห้องของฉัน
"ฉันยังค่อยรับฟังเธอ และอยู่ข้าง ๆ เธอเหมือนเดิม"
ฉันไ้ด้ยินเสียงทุ่มเข้มดังขึ้นข้างหูของฉันฉันตกใจตาค้างอยู่กับที่ ฉันไม่รู้ว่าเสียงนั้นเป็นเียงของใคร
"โดะ โดะ โด...โต้" o_o! และทันทีที่ฉันลุกออกจากไหล่ของโดโต้ ฉันกวาดสายตาไปรอบ ๆ มีเพียงฉันเเละโดโต้เท่านั้น
"เสียงนายหรอโดโต้" ฉันหันไปมองโดโต้ด้วยสีหน้ามึนงงและจ้องหน้าโดโต้ด้วยความสงสัย
"ใช่สียงฉันเอง เธอกลัวฉันหรอ" เสีงนั้นดังขึ้นอีก โดโต้พยักหน้าตอบฉันดวงตาสีน้ำตาลเข้มของโดโต้ฉายเเววจ้องมอมาที่ฉันอย่างอ่อนโยน ในขณะทีฉันได้เเต่จ้องมองโดโต้อยู่อย่างคนทำอะไรไม่ถูกเอ่อ.... ฉันควรลุกออกจาโซฟาเเล้ววิ่งหนีไปให้ใกลเลยดีไหมหรือร้องตะโกนให้คนช่วย
~U~ สายตาที่จ้องมองมาเเบบนั้น ทำให้ฉันรับรู้ถึงความรู้สึกอบอุ่นข องโดโต้ว่ามันจะไม่ทำร้ายฉันแน่ ๆ เเต่ฉันยังคงนั่งนิ่งไม่กล้าขยับเหมือนถูกจับเเช่เเข็งอยู่กับที่ จู่ ๆ โดโต้ก็ขยับเข้ามาใกล้ฉันก่อนจะคว้าข้อมือของฉันเอาไว้
"เธอไม่ต้อกลัวฉันนนะ ฉันรู้ว่าเธอกำลังคิดมาก และต้องมาเจอเรื่องของฉันอีก แต่ฉันก็พยายามจะบอกเธออยู่เหมือนกัน ฉันไม่สามารถทนดูผู้หญิงตัวเล็ก ที่อยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ร้องไห้ฟูมฟายไปมากกว่านี้อีกแล้ว " คำพูดของโดโต้ทำให้ฉันรู้สึกถึงความจริงใจที่โดโต้มีต่อฉัน แต่ในตอนนี้ฉันไม่กล้าแม้เเต่จะสบตากับตุ๊กตาตัวนั้นเลย
ตึก! ตึก! ตึก!
เอาอีกแแล้วหัวใจของฉันเต้นรัวขึ้นมาอีกแล้ว ฉันนั่งกำมือเเน่เเละเงยหน้าขึ้นสบตากับเจ้าโดโต้
"ฉันขอโทษที่ทำให้เธธอต้องตกใจ" โดโต้เอยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"จริงๆแล้วฉันก็ ตกใจอยู่เหมือนกัน นะ...นะ...นายก็คงรู้เรื่องของฉันทุกอย่างเเล้วสินะ" O_o
ฉันพูดออกมาด้วยความเก้ ๆ กัง ๆ และเขินอาย หลังจากที่ โดโต้นั่งเปิดใจคุยกับฉัน เรานั่งคุยกันอย่างกับคนสนิทกันมานาน โดโต้เล่าทุกอย่างเกี่ยวกับฉันในขณะที่ฉันนั่งฟังโดโต้พูดอย่างขบขัน และในบางเรื่องทำเอาฉันน่าเเดงไปหมดทั้งใบหน้า
"อันที่จริงฉันยังไมรู้ด้วยซ้ำว่าการตกหลุมรักมันเป็นยังไงและฉันก็ไม่ได้คิดปิดบังเธอหรอก ฉันอยากทำความรู้จักกับเธอตั้งเเต่วันเเรก ฉันก็ไมรู้จะเริ่มต้นยังไงเพราะฉันเป็นเพีงตุ๊กตาตัวหนึ่งเท่านั้น"
"ฉันก็อยากขอโทษนานที่ผิดสัญญาในวันนั้น และฉันทิ้งความรู้สึกทุกอย่างให้นายรับผิดชอบสะหมดเลย" ฉันเเละโดโต้เข้าใจกันมากขึ้น จนพัฒนาพัฒนาความสัมพันธ์จากเพื่อนให้กลายเป็นมากกว่าคำว่าเพื่อน ^^
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น