เรื่อง เเรกรักรัตติกาล
ตอนที่ 1 งานวันเกิดผักหวาน
ในห้องสี่เหลี่ยมที่เต็มไปด้วยของสะสมต่าง ๆ ของที่วางไว้ในชั้นข้างเตียงเต็มไปด้วยของสะสม ต่างๆมากมาย ขวดโหลที่เต็มไปด้วยดาวกระดาษที่มีสีสันสวยงาม ชั้นถัดมาเป็นตุ๊กหมีวางอยู่ประมาณ 15 ตัว มั่งที่ขาวเเละสีน้ำตาล ชั้นล้างสุดเต็มไปด้วยของสะสมเล็ก ๆ น้อย ๆ วางเรียงรายเต็มชั้นจนไม่มีที่ว่างเหลืออยู่ เสียงจากข้างนอกเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมกับมีเสียงเพลงคลอเบา ๆ เธอนั่งมองกระจกเงาเเล้วยิ้มให้กระจกอย่างมีความสุข มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขั้นมา "ผักหวาน ผักหวาน เเต่งตัวเสร็จหรือยังคะ เพื่อนมาเยอะเเล้วนะลูก " เสียงเเม่ของฉันร้องเรียกฉันอย่างตั้งใจ ฉันเดินออกจากห้องเเล้วมองไปรอบ ๆ ทุกอย่าง เป็นภาพความทรงจำที่พ่อเเเละเเม่ของฉันจัดเตรียมไว้รอเเต็มไปด้วยภาพที่มีความสุข ภาพครอบครัวที่อบอุ่น รวมทั้งเพื่อนของฉันนั้งคุยกันพร้อมกับเครื่องดื่มเเละอาหารเต็มโต๊ะจนไม่รู้จะหยิบอะไรก่อนดี ทุกคนยิ้มอย่างมีความสุขเละดูสดใสอย่างบอกไม่ถูก "นี่ ผักหวานมาถ่ายรูปกับพวกฉันหน่อยสิ" เสียงเพื่อนของฉันร้องเรียกมาจากข้างหลังพร้อมกับดึงเเขนฉันออกไปข้างนอกฉันมัวเเต่ถ่ายรูปจนกับเพื่อนๆอย่างเมามันเเละคุยกันตามประสาเเก๊งเพื่อน คุยไปได้สักพักหนึ่งฉันก็รู้เเล้วเเหละว่าพ่อกับเเม่ต้องออกมาเซอร์ไพรส์พร้อทเค้กก้อนโตเเน่ ๆ เเล้วไม่นานไฟทุกดวงดับลง ทุกอย่างมืดไปหมดจนมอองไม่เห็นอะไรเลย เเล้วเสียงเพลงก็ดังขี้นข้างๆหูของสั้นทั้สองข้าง พร้อมกับเเสงไปจากเทียงลิบลี่เริ่มสว่างใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทุกคนร้องเพลงวันเกิดดังขึ้นเรื่อยๆ ทำเอาฉันน้ำตาคอลไปหมด รอบข้างของฉันเต็มไปด้วยเพื่อน ๆ เละครอบครัวของฉันเปฌนภาพน่าจดจำเเละฉันจะไม่ลืมภาพนี้เลย ฉันยืนอธิฐานอยู่นานพร้อมกับเป่าเทียนดับไปจนไฟสว่างขึ้นทุกดวง เสียบเป่าปากปนกับเสียงปรบมือจนฉันไม่รู้จะทำตัวอย่างไรดี เกรงไปหมดเลยฉันนั่งดื่มกับเพื่อนจนถึงเวลา 02:35น. ทุกคนเริ่มมีอาการมึน ๆ เเละง่วงนอน ฉันเดินไปดูกล่องของขวัญจากเพื่อนของฉัน เยอะเเยะเต็มไปหมดจนไม่รู้จะเอาไปเก็บไว้ที่ไหนเพราะทุกคนที่เป็นเพื่อนสนิทของฉันจะรู้ดีว่าฉันชอบสะสมสิ่งของที่เป็นขวดโหลเเเละตุ๊กตาน่ารัก ๆ ที่สามารถพกพาได้สะดวกเเละที่เชอร์ไพรส์ที่สุดนั่นคือของขวัญของคุณพ่อเเละคุณเเม่ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันไม่เคยเห็นจากที่ไหนมันคงเป็นสิ่งเดียวในโลกเเน่ๆ ตุ๊กตาหมีสีน้ำตาล มีจมูกเหมือนหมู มีหนูเหมือนกระต่าย ตัวประมาณ 50 เซนติเมตร ฉันนั่งจ้องมันอยู่ครู่ใหญ่ ด้วยความสงสัย
เมื่องานเลี้ยงจบลงทุกคนต่างเดินทางกลับบบ้าน ฉันได้เเต่นั่งมองตุ๊กตาตัวประหลาดอย่งไม่คลาดสายตาไปไหนเลย ฉันมีคำถามเยิะเเยะเต็มไปหมดที่จะถามคำถามกับเจ้าตุ๊กตาหมี เเต่ก็ได้เเค่นั่งเมอมอง เเล้วส่งยิ้มให้กับมัน เเบบมีเลสนัย "เเต่ก็เอาเถอะ ยังไงฉันก็ให้เเกอยู่ด้วยอยู่เเล้วเเหละ เเก่คงนอนที่ห้องเล็ก ๆ ของฉันได้นะ" ฉันพูดด้วยสีหน้าเชยชา เหมือนไม่ต็มใจ เเล้วเธอก็เผลอหลับไปพร้อมกับตุ๊กตาหมีที่นอนอยู่ข้างเตียงของเธอ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น