เเรกรักรัตติกาล 4

ตอนที่  4 เพื่อนรักเเอบรักเพื่อน

             หลังจากเลิกเรียนวันนั้น ฉันก็ไม่กล้าสู้หน้าใครอีกเลย ฉันรู้สึกอายไปหมดเลย ระหว่างเดินเข้าประตูหน้าโรงเรียน ฉันเป็นกังวลไม่กล้ามองหน้าใครเลย เเต่ก็เดินเข้าโรงเรียนทำตัวตามปกติเพราะคิดว่าพวกนั้นมันคงไม่มาโรงเรียนเช้าขนาดนี้หรอกมั่ง ระหว่างที่ฉันเดินผ่านสนามตระก้อเพื่อที่จะเอากระเป๋าไปเก็บบนห้องเเละเตรียมตัวลงมาเข้าเเถวหน้าเสาธงเเปดโมงตรง  ฟิ้ว... จู่ๆ ตระก้อลูกนั้นลอดตัดหน้าฉันมาเเละพุ้งไปชนกับฟุตบาทก่อนที่มันจะกลิ้มมาหยุดอยูู่ที่ตรงหน้าฉัน ฉันกำลังกล้มเก็บตระก้อให้พวกผู้ชายกลุ่มนั้น ระหว่านั้นฉันเหลือบไปเห็นเเก๊งเพื่อนผู้ชายในห้องที่มันโยนประทัดมาโดนฉันเมื้อวานนี้ มันหันมาพร้อมกับรอยยิ้มที่มีเลสนัย "ไอ้บ้า เอ้ย..." ฉันบนพรึมพรัม เเล้วเขวี้ยงตระก้อลูกนั้นไปเเต่ใครจะไปรู้ว่าตอนที่ฉันเขวี้ยงตระก้อออกไปใ้พวกนั้น ลมที่พัดเเรงไม่รู้มาจากไหนเเละจังหวะที่ฉันเวี่ยงเเรงออกไปนั้น ทำให้ประโปรงฉันเปิด เเว๊บ.... -_-  จนพวกนั้นมองมาที่ฉันไม่มีใครพูดอะไรสักคำ เป็นความเงียบที่ทำให้ฉันขนลุกอย่างบอกไม่ถูก ยังกับกดปุ่มสต๊อป ฉันมองมาที่ตัวเอง 

                 อ๊ายยยยยยย !! ฉันกรี๊ดเสียงดังเเล้วรีบเอามีปิดที่กระโปรง  วิ่งอย่างสุดกำลัง "ฮือ.... ทำไม่ฉันทำตัวน่าอับอายเกินบรรยายขนาดนี้ พวกนั้นคงไม่เห็นซอดที่ฉันหมุนโดยใช้เเรงเวี่ยงจนประโปรงฉันเปิดหรอกนะ"  ฉันค่อย ๆ รวบรวมสติเเล้วนั่งถอนหายใจอยู่ครู่ใหญ่ ภายในห้องเรียนที่เงียบสงัด   "เฮ้ย!!  มานั่งทำไรคนเดียวเนี้ย ไม่ลงไปข้างล่างหาเพื่อน ๆ ล่ะ "  ผักบุ้งพูดขึ้นด้วยเสียงที่ดัง จนฉันสะดุ้งตกใจ  เข้าพูดเเล้วพร้อมจ้องหน้าฉันเข้าใกล้จนสมูกจะติดกันอยู่เเล้วมันจ้องที่ตาของฉันไม่กระพริบ ได้ยินเเค่เสียงหัวใจที่เต้น ตึก! ตึก! ตึก!  ฉันใช้มือดันหัวของยัยทอมขี้ทะเล้นออก "เเก่ เล่นอะไรเนี้ยฉันยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่" ฉันพูดด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด

"งั้นวันนีเราเลี้ยงข้าวเที่ยง เเละไปส่งที่บ้านด้วยเคป่ะ" ผักบุ้งพูดเเละอมยิ้มพร้อมกับจ้องหน้านิ่งไม่ยอมละสายตาไปทางอื่น กับสายตาของที่ห่วงใยเหมือนกับคู่รัก 

กริ้ง.......

กริ้ง.......

กริ้ง.......

 สักพักเสียงกริ่งก็ดังขีึ้นมา  ผักบุ้งเดินมาข้างๆฉันเเล้วพูดเบา ๆ ที่ข้างหนูของฉัน "ฉันจะดูเเลเเกเอง" เมื่อพูดจบมันก็ห้อมเเก้ฉันที่หนึ่งเเล้วกระซากเเขนของฉันเเล้วเดินจับมือฉันออกจากห้องจนไปถึงเเถวที่หน้าเสาธง เมื่อทำกิจกรรมหน้าเสาธงเสร็จทุกห้องก็จะเเยกย้านกันไปที่ตึกเรียน

          ห้องวิทยาศาสตร์ เวลา 11:30น. เพื่อน ๆ ของฉันก็ชวนกันไปที่โรงอารหาร 

"ไปสั่งรอเลยนะ เดี๋ยวฉันตามไป"  

"ยัยบ๋อง ไหนบอกจะไปกินข้าวด้วยกันไง อุสาห์จะเลี้ยงนะเนี้ย..."  ผักบุ้งพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ทะเล้น 

"เฮ้ย นี้อยู่กันตั้งเยอะเลี้ยงเเค่คนเดีียวเนี้ยนะ" เเครอทพูดยอกย้อนผักบุ้งพร้อมกับกวาดสายตาไปหาผักหวานด้วยความสงสัย  "อื่องั้นเกบของเป๊ปหน่อง" ฉันพูดพร้อมกับเก็บของใส่กระเป๋า เเล้วทุกคนก็เดินไปที่โรงอาหาร  โรงอาหารคนเเน่นมาก เเถมโต๊ะว่างก็เกือบจะไม่มีเหลือ จนฉันเเละเพื่อนๆเข้าคิวซื้อข้าวเส็จก็ได้เเต่ยืนหาโต๊ะนั่งกินข้าวเพราะยังหาโต๊ะว่าไม่ได่จนกระทั้ง  "อ๊ะ นั่นไง โต๊สุดท้ายที่อยู่ทางออกโรงอาหารว่างอยู่นี่^^"  ผักกาดผู้ที่มีสายตาเรดาร์ได้เอ่ยขึ้นก่อนจะเดินนำไปที่โต๊ะนั้นพวกเรานั่งกินข้าวเพื่อนของฉันเมาส์กันสนุกมาก "วันนี้เป็นไรหรอทำไม่เงียบอ่ะ" ผักบุ้งพูดเเทรกขึ้นมา  "เราเป็นห่วงนะ ไม่สบายหรือเปล่า" พร้อมกับเอามือมาสัมผัสที่หน้าผากของฉัน  ฉันปัดมือผักบุ้งออก "ป่าวไม่มีไรหรอก" หลังจากนั้นพวกเราก็ขึ้นห้องเรียนปกติจนถึงช่วงเลิกเรียน ผักบุ้งอาสาไปรับไปส่งฉันได้ 2 อาทิตย์ได้ เเละในช่วงหลังเลิกเรียนผักบุ้งก็ชอบชวนฉันไปเดินตลาด ไปขับรถเล่น  ฉันรู้สึกอึดอักมากเลย เเต่ไม่กล้าที่จะถามคำถามนั้นออกไป จนมาวันหนึ่งผักกาดได้พูดถึงผักบุ้งให้ฉันฟัง "ฉันห้ามมันเเล้วนะ เราต้องไม่ทำแบบนี้ จริงป่ะ" ผักกาดพูดเเเล้วเดินจากฉันไป ฉันจึงรู้ว่าที่ผักบุ้งทำไปเพราะมันรู้สึกดีเราเรานี้เองเมื่อฉันรู้ความจริงที่ผักบุ้งทำนั้นยิ่งทำให้เราไม่เป็นตัวของตัวเอง เเละในทุก ๆ วันยัยผักบุ้งก็อาสาไปรับไปส่งฉันตลอดมานี้ก็จะเข้าเดือนที่สามเเล้ว เเต่ฉันกลับเริ่มรู้สึกดีต่อความรู้สึกที่มีต่อผีกบุ้ง  ทว่าฉันก็ยังกลัวความรู้สึกของตัวเองที่มีให้กับผักบุ้งเรามีเวลาอยู่ด้ยกันมากขึ้น จนความรู้สึกนั้นไม่ไม่ใช่เเค่เพื่อนนั้นมีให้เเก่กัน วันหยุดมันก็จะชวนฉันไปเที่ยวด้วยกัน ไปกินข้าวด้วยกัน เราอยู่ด้วยกันไม่ห่างเลยก็ว่าได้แล้วอยู่มาวันหนึ่งฉันก็รู้ความจริงจากปากของผักบุ้ง มันสารภาพรักกับฉันเข้าเเล้ว ฉันยังไม่ตกลงคบกับผักบุ้งเเต่ฉันก็ยังไปไหนมาไหนด้วยกัน โดยที่ผักกาดเเละเเครอทไม่รู้เรื่องของเรา ในทุกวันมี่เราอยู่ด้วยกันเป็นแก๊งครบทีม ผักก็เเสดงออกอย่างไม่ปิดบังเขาชอบจับมือฉันตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันบางที่มันก็ดูเยอะไปจนเพื่อน ๆ นั้นสงสัย เรานั่งอยู่ที่ศาลาไม้ที่อยู่ตรงข้ามกับตึกเรียนเหยื่อง ๆกับสระน้ำบริเณหน้าอาคารเรียน แครอทพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่หงุดหงิดเเละอึดอัดใจมาหลายวัน 

"นี่เเกสองคนเป็นอะไร มึงดูสนใจกันเป็นพิเศษ"
"อืม...อย่างที่ฉันเคยบอกเเหล่ะ"  ผักกาดพูดด้วยเสียงเเผ่วเบาเเละดุงเเครอทให้มีสติมากกว่านี้
ฉันได้เเต่นั่งเงียบ ฉันรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของผักกาดและแครอท ส่วนผักบุ้งนั้นก็นั่งสบายใจเฉยไม่สนใจใครเลย ทุกอย่างอยู่ในความเงียบที่ ฉันไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย มันอึดอัดไม่รู้จะทำอะไรยังไงต่อไป และนี่คงเป็นเหตุผลที่ผักกาดเเละเเครอทไม่ยอมคุยกับฉันเลย  ทุคนในกลุ่มเปลียนไป ไม่คุยสนุกเฮอาเหมือนแต่ก่อน "วันนี้เรียนหนักเนาะ  เเวะไปกินนมปั่นกันดีไหม -_-"  ฉันพยายามช่วนคุย  "อือ... " นั่นคือคำตอบที่เจ็บปวดสำหรับฉันที่สุด เเล้วไม่มีใครถามอะไรต่อ :(   มันเป็นอะไรที่อึดอัดจนอธิบายไม่ถูกจริงๆทุกอย่างที่เคยสดใสมันหายไปหมดเหลือไว้เเค่ความเลือนลาง เหมือนฉันอยู่ท่ามกลางทะเลที่ถูกลมพัดลอยเคว้งคว้างไม่มีทีท่าว่าจะถึงฝัง :(
                  พอถึงเวลาเลิกเรียนพวกเราก็พากันขับรถไปนั่งที่ร้านนมปั่น  เป็นร้านประจำของพวกเราเองนักเรียนที่นี่ชอบมานั่งเล่นบ่อยๆ เพราะมันใกล้กับโรงเรียนแถมอาหารเครื่องดื่มที่ร้านก็อร่อยสุด ๆ ห่างจากโรงเรียนประมาณ 500  เมตร พอเข้าไปในร้านทุกคนก็อยู่ในสถานการที่เงียบสงัด ผักกาดเอาเเต่เล่นโทรศัพท์แล้วยืนโทรศัพท์ใหเเครอทดูด้วยความสนิทสนิม หัวเราะคิกคัก  ทำอย่างกับฉันเป็นเหมือนอากาศ "ฉันกลับก่อนนนะพอดีต้องไปรับน้องที่โรงเรียนเเทนเเม่อ่ะ"  ผักบุ้งขึ้นมากลางความเงียบสงัดแล้วมองมาที่ฉันเขายิ้มที่มุมปากเล็กน้อยเหมือนกับว่าเขาเข้าใจความรู้สึกของฉันนะตอนนี้ฉันยิ้มให้กับผักบุ้ง พร้อมกับพยักหน้า   เหลือเพียงฉัน ผักกาด และเเครอทที่ยังนั่งอยู่ในร้าน  ณ ตอนนั้นฉันก็พอรู้เเล้วเเหล่ะ ว่าทั้งสองไม่พอใจฉันเป็นแน่ เพราะลักษณะนี้ฉันเจอบ่อยมากกับการเเสดงออกของผักกาด เพราะทุกครั้งทีี่นงไม่พอ หรือไม่ได้ดั่งใจ นางก็จะมีอารณ์ เเละนิสัยในลักษณะนี้อยู่บ่อย ๆ ฉันพยายามทำควมเข้าใจเเละคุยกับเธอปกติ เเต่นั่นไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้นเลย "กลับกันเถอะ นี้ก็จะค่ำเเล้ว"  แครอทพูดขึ้นพร้อมกับหยิบกระเป๋าเตรียมตัวกลับบ้าน พอฉันมาถึงที่บ้าน ฉันก็นั่งถอนหายใจอยู่ครู่ใหญ่ หั่นไปเจอกับโดโต้  "นายเคยโดนมองข้ามไหม นายเคยโกรธใครไหม  ฉันน่ะหรอ.... ก็เคยโกรธคนอื่นนะ  เเต่เวลาที่ฉันโกรธหรือไม่พอใจคนอื่นน่ะ ฉันไม่กล้าที่จะเเสดงสีหน้าท่าทางเท่าไหร่หรอกนะ เป็นเพราะว่าเรากลัวเขาเสียใจ เราแคร์ความรู้สึกเขา เเต่ทำไมเขากล้าทำกับเราได้ขาดนี้ นี้ไม่ใช่คั้งเเรกนะ ถ้าเกิดฉันทำเเบบที่เขาทำบ้างเราคงจะไม่ชอบฉันแถมตัดขาดความเป็นเพื่อนไปเลยเเหล่ะ นานคิดเหมือนฉันไหมอ่ะ ฉันผิดมากเลยหรอ บอกกันดีๆ ก็ได้นิ นายว่าไหม ฉันอึดอัดมากเลยกับสถานการณ์ที่ฉันต้องเผชิญหน้ากับมัน เฮ้อ..... ฉันหวังว่าอาการผีเข้าผีออกของยัยผักกาดคงดีขึ้นบ้างเเล้วเนาะนายคิดเหมือนฉันไหม ฉันคงไม่คิดจะตอบโต้ความรู้ของใครหรอกนะ เเค่นี้ก็อึดอัดใจจะเเย่ยุเเล้ว" เมื่อพูดจบ ฉันทิ้งตัวลงนอนไปพร้อมกับเจ้าโดโต้ ด้วยความกังวล เเละความอึดอัด เเล้วหลับไปพร้อมกัน Zzzz

แม่นางเหี่ยน