ตอนที่ 5 มิตรสหาย
นับตั้งเเต่วันนั้นเป็นต้นมา ยัยผักกาดก็ยังทำตัวเงียบ ๆ ไม่ยอมเปิดปาดพูดแะไรกับฉัแมัแต่คำเดียว ทุกครั้งที่เราเดินสวนกันหรือเจอกันก็มองหน้ากันเเละยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ฉันก็เเอบคิดในใจนะว่าเราก็ไม่ได้ทำอะไรผิดร้ายเเรงขนาดต้องโกรธเราข้ามวันข้ามคืนขนาดนั้น เเต่ชั่งเขาเถอะ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว เสียสุขถาพจิตเปล่า ๆ ทีเขายังไม่เห็นจะเเคร์เราเลยนิ ทุกคนก็ล้วนเเต่มีความรู้สึกกันทั้งนั้นเเหละ ช่วงนี้ฉันม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนกับกลุ่มเพื่อน เพราะฉันก็ไม่ใช่คนที่จะพูดกับใครก่อนเท่าไหร่นัก จะคุยเฉพาะคนที่คุยด้วยก็เท่านั้น ในทุก ๆ วันยัยผักบุ้งลงทุนมารับฉันไปเรียนเเต่เช้าจนกระทั้งฉันถึงห้องเรียนและบางวันก็เป็นผักบุ้งที่ลงทุนรอรับฉันกลับบ้าน มันก็ดีอยู่หรอกที่มีค่อยมาคอยรับ คอยส่ง เเต่บาางทีฉันก็รู้สึกอึดอัดมากกว่า
โรงเรียน.......
โรงเรียน.......
7:45 น.
วันนี้ฉันมาสายไปหน่อยเพราะรถติดที่หน้าโรงเรียนฉันก็เดินไปที่ห้องเพื่อนำกระเป๋าไปไว้ที่ห้อง เหมือนทุกวัน
" เมื่อวานสนุกไหม" ผักบุ้งพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบผิดปกติ เพราะตั้งเเต่เจอกันกับผักบุ้งฉันยังไม่คุยกับมันเลย ฉันพยักหน้าตอบคำถามนั้นของผักบุ้ง พร้อมกับว่างกระเป๋าเเละนั่งลงที่เก้าอี้ในห้องเรียน
"เธอคิดว่่าเราเป็นคนยังไงหรอ"
"ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ เราว่าผักหงานก็น่ารักดี นิสัยดี มีอะไรหรือเปล่า คุยกับเราได้นะ เเต่ตอนนี้ลงไปเข้าเเถวก่อนดีไหม"
ฉันยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยเเล้วเดินถามยัยผักบุ้งลงไปเข้าแถว ตอนนี้ฉันเคลียดไปหมด เเต่ก้เอาถอะ ก็ไม่รู้จะทำยังไงเเล้วนิ
ห้องสังคม
ด้วยความที่อาจารย์มีมีประชุมด่วนเรื่องการเเข่งขันทักษทางวิชาการโดยโรงเรียนของเราเป็นเจ้าภาพในการจัดการเเข่งขัน อาจารย์จึงเเค่สั่งงานแล้วเเบ่งกลุ่มให้ทำกิจกรรม บังเอิญกลุ่มที่อาจารย์แบ่งให้มี
ปารมี (แครอท)
กัลยาภรณ์ (ผักกาด)
ศิรินรัตนา (ผักบุ้ง)
ปรียาพร (ฉันเอง)
นั่นเป็นวันเเรกที่เราได้อยู่กันครบเเก๊งแล้วคุยเรื่องงานด้วยกัน ผักกาดเริ่มมีคำถามมาที่ฉันแล้วปรึกษาเรื่องที่เราจะนำเสนองาน ในการทพงานกลุ่มทุกครั้งที่เราได้อยู่ด้วยกัน ก็จะมีเเค่ฉัน แครอท ผักกาด ส่วนยัยผักบุ้งน่ะหรอกจะสนใจการงานอะไร มีงานกลุ่มทีไรหายหัวทุกที เมื่อเราคุยกันเสร็จเเล้วก็นัดหมายวันทำงานด้วยกัน วันนี้ทั้งวันไม่มีการเรียนการสอนเลยเพราะอาจารย์ทุกฝ่ายต้องประชุมเตรียมงาน เเม้กระทั้งพวกเด็กกิจกรรม กรรมการนักเรียนก็วุ่นวายไปหมด เพราะต้องหาจัดสถานที่บ้าง หาของเตรียมงานกันอย่างอลวน เป็นวันที่วนวายที่สุดเลย ไม่มีเรียนเเต่มีงานทุกวิชา เเต่นั้นเป็นวันเเรกที่ฉันกับแก๊งเพื่อนของฉันมันหันหน้ามาคุยกันได้ เราสามคนเดินเข้าร้านสหกรณ์ในร้านสหกรณ์โรงเรียนจะมีอุปกรณ์เครื่องเขียนต่าง ๆ
"ฉันพูดตรงๆนะ แกชอบยัยผักบุ้งจริงหรอ ที่ฉันถามเพราะเราเป็นเพื่อนกันนะ" แครอทถามฉันขึ้นมาระหว่างที่พวกเราเลือซื่อของในร้านหกรณ์โรงเรียน
"ฉันก็เฉย ๆ นะ ยังไม่กล้าตัดสินใจคบหรอก"
"แต่แกก็ไปกับมันทุกวัน ดูสิขนาดงานกลุ่มยังไม่ชวยคิดจะทำไรเลย"
"แต่ฉันก็ไม่ได้บังคับให้มันไปรับไปส่งสะหน่อย มันก็มาของมันเอง ตอนเเรกฉันก็เเอะใจอยู่หรอก ฉันก็ยังไม่คิดจะคบกับยัยนั่นหรอกนะ"
"ผักบุ้งมันก็เคยบอกฉันนานเเล้วเเหละ ว่าจะจะจีบแก ถ้าแกไม่ชบมันจริงๆก็บอกมันไปเถอะ " ผักกาดพูดขึ้นพรอมกับเลือกกระดาษสี
"ใช่ๆ ปล่อยไปนานๆ เดียวมัน
จะเสียความรู้สึกนะ" เเครอทหันมาพูดกับฉันอย่างจริงจัง เเล้วทำหน้าตาตกใจ จนฉันและผักกาดถามอออกไป
"เเกเป็นอะไรหรอ"
"ผะ ผะ ผะ ผักบุ้งแกมานานแล้วหรอ"
"ตั้งแต่พวกแกคุยกันนั่นเเหละ"
๐_๐!! ทุกคนยืนอึ่งกับกับตอบของผักบุ้ง
"ฉันขอโทษนะ ที่ไม่ได้บอกความรู้สึกกับเธอตรง ๆ ฉันแค่ไม่อยากเสียเพื่อนไป เราเป็นเพื่อนกันเหมือเดิมดีกว่า เราขอโทษจริงๆ"
"ไม่เป็รไรหรอกฉันรู้ว่าเธอไม่เคยมีความรู้สึกนั้นกับฉันอยู่เเล้ว แต่ฉันก็ห้ามความรู้สึกที่ฉันมีต่อเธอไม่ได้หรอกนะ"
"ขอบคุณที่เข้าใจเรานะ" :)
วันนั้นเป็นวันที่ทุกอย่างคลี่คลายแม้กระทั้งความรู้สึกของฉันที่ไม่สามารถอธิบายกับใครได้เลย ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม ฉันและผักบุ้งก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเหมือนเดิม :)
ห้องสังคม
ด้วยความที่อาจารย์มีมีประชุมด่วนเรื่องการเเข่งขันทักษทางวิชาการโดยโรงเรียนของเราเป็นเจ้าภาพในการจัดการเเข่งขัน อาจารย์จึงเเค่สั่งงานแล้วเเบ่งกลุ่มให้ทำกิจกรรม บังเอิญกลุ่มที่อาจารย์แบ่งให้มี
ปารมี (แครอท)
กัลยาภรณ์ (ผักกาด)
ศิรินรัตนา (ผักบุ้ง)
ปรียาพร (ฉันเอง)
นั่นเป็นวันเเรกที่เราได้อยู่กันครบเเก๊งแล้วคุยเรื่องงานด้วยกัน ผักกาดเริ่มมีคำถามมาที่ฉันแล้วปรึกษาเรื่องที่เราจะนำเสนองาน ในการทพงานกลุ่มทุกครั้งที่เราได้อยู่ด้วยกัน ก็จะมีเเค่ฉัน แครอท ผักกาด ส่วนยัยผักบุ้งน่ะหรอกจะสนใจการงานอะไร มีงานกลุ่มทีไรหายหัวทุกที เมื่อเราคุยกันเสร็จเเล้วก็นัดหมายวันทำงานด้วยกัน วันนี้ทั้งวันไม่มีการเรียนการสอนเลยเพราะอาจารย์ทุกฝ่ายต้องประชุมเตรียมงาน เเม้กระทั้งพวกเด็กกิจกรรม กรรมการนักเรียนก็วุ่นวายไปหมด เพราะต้องหาจัดสถานที่บ้าง หาของเตรียมงานกันอย่างอลวน เป็นวันที่วนวายที่สุดเลย ไม่มีเรียนเเต่มีงานทุกวิชา เเต่นั้นเป็นวันเเรกที่ฉันกับแก๊งเพื่อนของฉันมันหันหน้ามาคุยกันได้ เราสามคนเดินเข้าร้านสหกรณ์ในร้านสหกรณ์โรงเรียนจะมีอุปกรณ์เครื่องเขียนต่าง ๆ
"ฉันพูดตรงๆนะ แกชอบยัยผักบุ้งจริงหรอ ที่ฉันถามเพราะเราเป็นเพื่อนกันนะ" แครอทถามฉันขึ้นมาระหว่างที่พวกเราเลือซื่อของในร้านหกรณ์โรงเรียน
"ฉันก็เฉย ๆ นะ ยังไม่กล้าตัดสินใจคบหรอก"
"แต่แกก็ไปกับมันทุกวัน ดูสิขนาดงานกลุ่มยังไม่ชวยคิดจะทำไรเลย"
"แต่ฉันก็ไม่ได้บังคับให้มันไปรับไปส่งสะหน่อย มันก็มาของมันเอง ตอนเเรกฉันก็เเอะใจอยู่หรอก ฉันก็ยังไม่คิดจะคบกับยัยนั่นหรอกนะ"
"ผักบุ้งมันก็เคยบอกฉันนานเเล้วเเหละ ว่าจะจะจีบแก ถ้าแกไม่ชบมันจริงๆก็บอกมันไปเถอะ " ผักกาดพูดขึ้นพรอมกับเลือกกระดาษสี
"ใช่ๆ ปล่อยไปนานๆ เดียวมัน
จะเสียความรู้สึกนะ" เเครอทหันมาพูดกับฉันอย่างจริงจัง เเล้วทำหน้าตาตกใจ จนฉันและผักกาดถามอออกไป
"เเกเป็นอะไรหรอ"
"ผะ ผะ ผะ ผักบุ้งแกมานานแล้วหรอ"
"ตั้งแต่พวกแกคุยกันนั่นเเหละ"
๐_๐!! ทุกคนยืนอึ่งกับกับตอบของผักบุ้ง
"ฉันขอโทษนะ ที่ไม่ได้บอกความรู้สึกกับเธอตรง ๆ ฉันแค่ไม่อยากเสียเพื่อนไป เราเป็นเพื่อนกันเหมือเดิมดีกว่า เราขอโทษจริงๆ"
"ไม่เป็รไรหรอกฉันรู้ว่าเธอไม่เคยมีความรู้สึกนั้นกับฉันอยู่เเล้ว แต่ฉันก็ห้ามความรู้สึกที่ฉันมีต่อเธอไม่ได้หรอกนะ"
"ขอบคุณที่เข้าใจเรานะ" :)
วันนั้นเป็นวันที่ทุกอย่างคลี่คลายแม้กระทั้งความรู้สึกของฉันที่ไม่สามารถอธิบายกับใครได้เลย ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม ฉันและผักบุ้งก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเหมือนเดิม :)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น