ตอนที่ 2 เพื่อนสนิท
เเสงสว่างของพระอาทิตย์ในยามเช้าตรู่สาดส่องกระทบกับกระจกเงาข้างเตียงของฉัน ฉันลุกออกจากที่นอนด้วยอาการที่ยังงัวเงีย เดินไปเปิดม้านที่หน้าต่างออก เเสงของพระอาทิตย์เป็นสีทองอร่าม เเละหมู่เเมลงกำลังบินวนตอมดอกไม้หน้าระเบียงห้องที่กำลังบานอวดเเสงเเห่งวัน สายลมเย็นสบายพัดพาเอากลิ่นหอมอ่อน ๆ จากเกสรดอกไม้ทีบานสะพรั่ง เสียงนกน้อยร้องขับขานเหมือนดังเสียงนาฬิกาปลุก ฉันมองเห็นเจ้าต๊กตาหมี ยังนอนอยู่ในท่าเดิม "มาดูนี่สิ" ฉันเรียกตุ๊กตาหมีพร้อมกับเดิมไปจับเเขนของตุ๊กตามายืนที่ระเบียงห้องของฉัน "นายว่าวันนี้อากาศดีไหม ฉันชอบอากาศเเบบนี้จังเลย ฉันชอบผีเสื้อกลุ่มนั้น เเละนกพวกนั้นด้วย ฉัันอยากตื่นเช้ามาเเล้วจอพวกมันทุกเช้าเลยเเหละ เเล้วนายละชอบอากาศเเบบไหนหรอ" ฉันยืนจ้องตาตุ๊กตาหมีอยู่หน้าระเบียงครู่ใหญ่ "นายชอบชื่อนี้ไหม โดโต้ ฉันว่ามันเหมาะกับนายมากเลยนะ เพราะชื่อนี้เป็นชื่อของสุนัขที่ฉันรักมากที่สุดเเต่ตอนนี้มันได้ได้อยู่กับฉันเเล้ว" ฉันพูดด้วยสีหน้าที่ดูหมองเศร้า เเล้วหันมายิ้มให้ตุ๊กตาหมี "เมื่อคืนนายสนุกไหม ตอนนี้ฉันอยากอาบน้ำมากเลย เเละหิวมากด้วย รอฉันอยู่นี่นะ" ฉันวางเจ้าโดโต้ลงเเล้วเดินลงมาอาบน้ำกินเเละข้าวเหมือนทุกเช้า เเต่จะเป็นเช้าที่เศร้าหน่อยเพราะฉันอยู่กับเจ้าตุ๊กตาหมีเพียงลำพัง พ่อเเละเเม่ของฉันออกไปทำงานต่างจังหวัดเเต่เช้าไม่ค่อยได้เจอกันสักเท่าไหร่หรอกบางทีไปเป็นเดือนเลยก็มี เเต่ฉันก็มีเพื่อนใหม่ที่อยู่ด้วยเเล้วสบายใจ ก็เจ้าโดโต้ตุ๊กตาหมีที่ฉันได้ในงานวันเกินเมื่อคืนนี้ ดูไปดูมามันก็น่ารักเหมือนกัน ฉันว่ามันคงเหงาเเล้วเเหละ ฉันไปเล่นกับเจ้าโดโต้ข้างบนดีกว่า พอฉันเปิดประตูห้องเข้าไปทุกอย่างก็ปกติ เเต่ฉันรู้สึกเหมือนเจ้าโดโต้มันคงเหนื่อยกับงานเมือคืนเเน่เลยตั้งเเต่ฉันได้เจ้าโดโต้มาอยู่ด้วยฉันก็รู้สึกอบอุ่นมันเหมือนมีเพื่อนสนิทคนหนึ่ง เวลาฉันจ้องมองมัน มันก็เหมือนหันมามองฉันทุกทีไป ฉันเอาเจ้าโดโต้ไปไว้ชั้นตุ๊กตาหมีที่เป็นของสะสมของฉัน เล้วฉันก็นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอย่างเมามัน ฉันอ่านไปได้สักพักก็เผลอหลับไป หลังจากนั้นฉันเเละเจ้าโดโต้ได้เดินเข้าไปยังป่าเเห่งเกิด เเล้วเกิดพัดหลงทางกัน ฉันเดินเข้าไปในป่าลึกด้วยความเป็นห่วงเจ้าโดโต้ ไม่รู้หายไปไหน ตามหายังไงก็ไม่เจอ พอฉันสะดุ้งเเล้วลืมตาตื่น ฉันเห็นเจ้าโดโต้มาอยู่ข้าง ๆ ฉันกอดมันเเน่น เเล้วบอกกับมันด้วยเสียงสะอื้น "นายอย่าหายไปไหนอีกนะ นายคือเพื่อนของฉัน" ฉันพูดพลางเอามืดปาดน้ำตาที่เเก้ม เเล้วเล่าเรื่องที่ฉันพบเจอในฝันให้เจ้าโดโต้ฟังเเล้วฉันกับเจ้าโดโต้จึงตกลงเป็นเพื่อนที่ดีของกันเเละกัน ตั้งเเต่วันนั้นฉันก็เริ่มรักเเละสนิทกับเจ้าโดโต้มากขึ้นฉันคุยกับเจ้าโดโต้บ่อยขึ้นทุกวัน เเละฉันคิดว่ามันเป็นเพื่อนที่ฉันสามรถเล่าทุกอย่างที่อึดอัดภายในใจของฉันให้มันฟังโดยที่ไม่ระเเคะระคายอะไรเลย เเถมยังรู้สึกบายใจด้วยซ้ำที่ได้พูดมันออกมา ฉันนั่งมองตาเจ้าโดโต้เเละเจ้าโดโต้ก็นั่งมองตาของฉันด้วยความไว้ใจซึ่งกันเเละกัน
แม่นางเหี่ยน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น