ตอนที่ 3 นักเรียนนักเลง
โรงเรียนมัธยมปลายเก่าเเก่ที่สุดก่อตั้งมานานกว่าห้าสิบปี ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นโรงเรียนมัธยมปลายที่ดีที่สุด เนื่องจากสถิติที่ผ่าน ๆ มา นักเรียนที่เรียนจบจากโรงเรียนนี้สามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังของประเทศเป็นจำนานมากทีี่สุด เเต่...นั่นไม่ได้หมายความว่านักเรียนทุกคนของที่นี่จะเป็นนักเรียนที่ดีเสียทุกคนหรอกนะ =_= เพราะนอกจากจะมีการสอบคัดเลือกนักเรียนที่มีผลการเรียนยอดเยี่นมเข้ามาเรียนเเล้ว ก็ยังมีพวกเด็กฝากเด็กเส้นทั้งหลายเเหล่ที่อาศัยว่าเกิดจากครอบครัวรวย เพื่อประดับบามรมี เเต่ดันไม่มีสมองเเละไม่ตั้งใจเรียนค่อยเเต่เเกล้งคนอื่นเเละยังเป็นภาระหนักอึ้งในโรงเรียนด้วย ซึ่งเเน่นอนว่าฉันไม่ใช่หนึ่งในจำนวนนั้นเเเน่ ๆ ฟังดูเหมือนฉันจะเป็นพวกบ้าเรียนไม่ค่อยสนใจใคร เเต่จริง ๆ เเล้วมันไม่ใช่เเบบนั้นหรอก -_- ในชั่วโมงเรีนนฉันชอบเเอบกินขนม เเละไม่ได้ตั้งใจเรียนขนาดนั้นด้วยเเต่คะเเนนสอบของฉันก็ยังอยู่ในเกณฑ์มาตราฐานอยู่ โชคดีมากจริง ๆ ที่เพื่อน ๆ ในกลุ่มของฉันอีกสามคน (ผักกาด ผักบุ้ง และ เเครอท)ที่เรียนมาด้วยกันสมัยมัธยมต้น ก็สอบเข้าที่นี่ได้เเถมยังเเรียนห้องเดียวกันกับฉันอีกด้วย ผักกาดเป็นนพวกไม่ชอบพูดอะไรมากมาย เเต่เวลาพูดทีมักจะมีอะไรเด็ด ๆ เสมอ ถ้าเป็นผู้ชายก็เข้าข่ายพูดน้อยเเต่ต่อยหนัก ส่วนผักบุ้งเป็นสาวทอมที่คมเข้ม ชอบพูดจาหยอกล้อ คุยกับใครก็สนุกไปทุกเรีื่อง เเละงานถนัดขงนางก็คือเเกล้งเพื่อน เเละสาวร่างบางสูงน่ารักที่ชื่อเเครอท เป็นพวกเอาเเต่ใจเเสดงสีหน้าได้ชัดเจน เพื่อนก็จะคอยเอาใจเธอทุกครั้งไป ระหว่างที่พวกเรานั่งคุยกันในห้องเรียนกช่วงก่อนเลิกเรียน
วี๊ด ปัง!!
วี๊ด ปัง!!
เสียงประทัดดังคลึกโครมดังมาจากถนนทางโรงอาหารที่อยู่ตรงข้ามกับหอประชุม ถัดจากตึกเรียนที่ฉันกับเพื่อนนั่งคุยกันอยู่ ฉันเเลัเพื่อน ๆ วิ่งลงจากตึกเรียนด้วยความตกใจ พอไปถึงโรงรถ ก็หันไปมองเสียงนั้นด้วยความสงสัย "ต้องเป็นไอ้พวกผู้ชายกลุ่มนั้นเเน่ๆเลย" ฉันพูดขึ้นมาลอยๆพลางขยับตัวขึ้นมอง "กลับกันเถอะ นี้จะสี่โมงเย็นเเล้ว" พักบุ้งพูดขึ้นพร้อมกับอมยิ้ม เพราะมันหยิบกุญเเจรถของันไปซ้อนไว้ก่อหญ้าหน้าทางเข้าโรงรถ เเละทันได้เห็นอยู่เเวบหนึ่งว่ามีพวกกลุ่มเพื่อนผู้ชายกำลับจุดประทัดเเล้วเขวี้ยงมาทางที่พวกเรายืนอยู่ ประทัดลูกนั้นกลิ้ลงมาอยู่ข้างฉันพอดี ตุ้ม!! ควันโขมงเต็มตัวไปหมดเลย ทุกคนนั้งหัววเราะ อย่างสนุกสนาน จะขัยรถกลับเเต่ดันหากุญเเจรถไม่เจอ กล่าวจะได้กลับถึงบ้านก็เกือบจะห้าโมงเย็น วันอะไรวะเนี้ย ซวยที่สุดเลย ฉันเดินไปหาเจ้าโดโต้ "ทำไมวันนี้มันเป็นวันโหดร้ายกับฉันเหลือเกินเเล้วพรุ่งนี้ไอ้พวกผู้ชายกลุ่มนั้นมันคงเมาส์เรื่องฉันเเละล้อฉันเเน่ ๆ ฉันจะทำยังไง เฮ้อ.... " ฉันนั่งถอนหายใจเป็นสิบ ๆ ครั้ง เเละนอนราบไปกับเตียงที่ฟูนุ่มเเบบคนไม่มีสติ
วี๊ด ปัง!!
วี๊ด ปัง!!
เสียงประทัดดังคลึกโครมดังมาจากถนนทางโรงอาหารที่อยู่ตรงข้ามกับหอประชุม ถัดจากตึกเรียนที่ฉันกับเพื่อนนั่งคุยกันอยู่ ฉันเเลัเพื่อน ๆ วิ่งลงจากตึกเรียนด้วยความตกใจ พอไปถึงโรงรถ ก็หันไปมองเสียงนั้นด้วยความสงสัย "ต้องเป็นไอ้พวกผู้ชายกลุ่มนั้นเเน่ๆเลย" ฉันพูดขึ้นมาลอยๆพลางขยับตัวขึ้นมอง "กลับกันเถอะ นี้จะสี่โมงเย็นเเล้ว" พักบุ้งพูดขึ้นพร้อมกับอมยิ้ม เพราะมันหยิบกุญเเจรถของันไปซ้อนไว้ก่อหญ้าหน้าทางเข้าโรงรถ เเละทันได้เห็นอยู่เเวบหนึ่งว่ามีพวกกลุ่มเพื่อนผู้ชายกำลับจุดประทัดเเล้วเขวี้ยงมาทางที่พวกเรายืนอยู่ ประทัดลูกนั้นกลิ้ลงมาอยู่ข้างฉันพอดี ตุ้ม!! ควันโขมงเต็มตัวไปหมดเลย ทุกคนนั้งหัววเราะ อย่างสนุกสนาน จะขัยรถกลับเเต่ดันหากุญเเจรถไม่เจอ กล่าวจะได้กลับถึงบ้านก็เกือบจะห้าโมงเย็น วันอะไรวะเนี้ย ซวยที่สุดเลย ฉันเดินไปหาเจ้าโดโต้ "ทำไมวันนี้มันเป็นวันโหดร้ายกับฉันเหลือเกินเเล้วพรุ่งนี้ไอ้พวกผู้ชายกลุ่มนั้นมันคงเมาส์เรื่องฉันเเละล้อฉันเเน่ ๆ ฉันจะทำยังไง เฮ้อ.... " ฉันนั่งถอนหายใจเป็นสิบ ๆ ครั้ง เเละนอนราบไปกับเตียงที่ฟูนุ่มเเบบคนไม่มีสติ
แม่นางเหี่ยน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น